Als je op straat loopt, kom je veel verschillende mensen tegen. Eigenlijk is iedereen verschillend natuurlijk. Maar als je hardloopt, of in mijn geval jogt, dan kom je nog veel meer mensen tegen.
Joggers en hardlopers zijn natuurlijk rare mensen. Ze verwachten eigenlijk dat iedereen voor ze opzij gaat en eigenlijk is dat best begrijpelijk. Iedereen die wel eens hardloopt, weet waarom. Je verandert hardlopend nu eenmaal niet zo gauw van koers en iemand die staat of wandelt doet dat veel sneller.
Soms lijkt het wel of je als hardloper een bepaalde aantrekkingskracht bezit. Ook best begrijpelijk, want zo’n rode broek valt op en dat door de zon wit uitgeslagen haar ook. En je hoeft geen 100 kilo te wegen zoals ik om op te vallen. Sommige hardlopers zijn heel knap. Ik niet. En wat ook opvalt is de sweater die enigszins ritmisch met de Nokia MP3-speler annex workout-computer meebeweegt.
Gek eigenlijk, dat als je zó opvalt, sommige mensen je compleet lijken te missen. Lijken, want ik kan hun gezicht zien, zij de mijne dus ook. En dan heb je van die types die dan juist in de weg lijken te gaan staan. Alsof ze zeggen willen: “Ja, sloof jij je maar uit met dat jaren-tachtig hoofdbandje van je, ik ga mooi niet voor je opzij. Je zal merken dat ik hier sta. Zo!” Ik vul nu iemand anders zijn gedachten in. Helemaal verkeerd natuurlijk. Maarja, je moet wat.
Je vraagt je namelijk toch af hoe het komt dat sommige mensen keurig een stapje inhouden of opzij doen en anderen, terwijl ze je soms recht in de ogen kijken lomp stil blijven staan alsof ze water in de fik zien staan. Lees nu even de titel van deze column.
En dat is echt zo. Steeds weer blijkt uit onderzoek dat het diepste verlangen van de mens is om erkend, gezien en gerespecteerd te worden.
Maar da’s logisch…